ممنون اینتر، موراتا به سلامت برگشت
 |
دقیقه 81. این صحنه
بله. تنها دفع توپ اشتباه کولاروف کافی بود تا ماتادور روزنه ای از امید را دوباره به قلب هواداران یوونتوس برگرداند.
حال در ذهن تمام فوتبال دوستان قدرت آشنای تیمی نمایان شد که داشت زیر خاکستری جان می داد و باعثش نبوغ او بود. اویی که هیچوقت فکر نمی کرد سیر صعودی تیم محبوبش با سیر نزولی خودش همراه شود.
یوونتوس رفته رفته غرور خود را بازیافت، با کمک اسکلت قدیمی تیم، شاخ و برگی جدید و البته مربی ای که اکنون دیگر کسی او را در سایتی به فروش نمی گذارد. بانوی پیر برگشت، یک به یک تیم ها را از پیش رو برداشت، مدعی قهرمانی شد و به دور بعدی لیگ قهرمانان نیز صعود کرد اما، یک چیز جور در نمی آمد. موراتا دیگر موراتای سابق نبود.
زمان سپری شد اما پسرک برنگشت. قطع امید از او داشت به واقعیت تبدیل می شد.
کم کم دیگر پایش درست به توپ نمی خورد. ذهنش خلاقانه کار نمی کرد و سرانجام از دقایق ابتدایی به میدان فرستاده نمی شد.
مشکل او اما به آمادگی اش مربوط نبود.
موراتا بازیکنی خارق العادست. او هیچ مشکلی ندارد و در حال تلاش برای بازیافتن شرایط روحی خود است.
آلگری به او اعتقاد داشت. همانطور که هم تیمی هایش. یوونتوس باشگاهی نیست که بازیکنانش را در شرایطی اینچنین تنها بگذارد.
تا اینکه صبر بانوی پیر در نهایت به ثمر نشست. سالی جدید آغاز شد و یوونتوس در مصافی زودهنگام به سراغ رقیبی دیرینه رفت. در دیداری یک طرفه بالاخره تلاش های مردان بیانکونری به ثمر نشست و روی سرعت فوق العاده خوان کوادرادو ، ضربه پنالتی ای ازان یوونتوس شد. بار دیگر هوش مربی به کمک شماره 9 آمد. قرار گرفتن در پشت ضربه پنالتی کافی بود تا آلوارو تمام استرس های خود را دور بریزد.
او به تنها چیزی که نیاز دارد یک گل است.
و او به آنچه نیاز داشت رسید.
موراتا شروع شد. برگشت. گل زد و دوباره آن را چند دقیقه بعد با ضربه ای فوق العاده تکرار کرد. در مقابل تیمی که در قلب تک تک هواداران نفرتی ابدی دارد.
فریاد های بغض دار او بعد از گل دوم تنها نقطه عطف دربی ایتالیا بود. نقطه عطفی که داستان دراماتیک قهرمان جوان را دوباره جان داد.
حال او دوباره تشنه است. با همان عطشی که سال گذشته تیم سابقش را غرق کرد. حال دیگر، پسر مادرید، می تواند پسر تورین باشد.
